Heb jij de Netflix documentaire ‘Strip down, Rise up’ al gezien?
De documentaire volgt Sheila Kelley, bezielster van de ‘S factor’ en haar cursisten in hun zoektocht naar sensuele vrijheid en ’empowerment’, door paaldans.
Hoewel het een fijne documentaire is, zijn er ook zeker dingen die mij erg stoorden aan Strip down, rise up…
Mijn recensie lees je in deze blog!
Waarom je strip down, rise up moet kijken:
- Het is een documentaire die een ander licht werpt op paaldansen en striptease/ erotische dans.
Ik denk dat een Netflix documentaire bijdraagt aan het doorbreken van het taboe. Iets waar ik mijzelf ook al jaren voor inzet.
Dat sensuele dans verder gaat dan ‘schudden met je kont’, wordt in deze documentaire duidelijk!
Sensuele dans is empowering en bevrijdend en maakt heel veel vrouwen ontzettend blij. (ik ben er één van :-)
- Wanneer de cursisten vertellen waarom ze de cursus doen, begon ik te huilen. (en ja dit is binnen 30 minuten nadat de documentaire start).. ALLES wat de vrouwen zeggen was ontzettend herkenbaar voor mij als burlesque lerares en sensueel coach. Want dit is exact wat de dames in mijn cursussen ook zeggen als ik hun vraag waarom ze zich inschreven voor de cursus.. zoals:
“Ik ben aangekomen en kijk niet meer in de spiegel”
” Ik voel me mannelijk, ik heb me nog nooit in mijn leven sexy en vrouwelijk gevoeld”
Heel pakkend en kloppend met hoe ik het ook ervaar in mijn cursussen.
- Slut shaming en het omgaan met negatieve reacties van partners komt ook naar voren in Strip down, Rise up!
Zo is er een vrouw met een porno verleden (Amy Bond) die zich kwetsbaar opstelt en vertelt hoe dit haar jaren later nog achtervolgt. (Zij werd uit haar kerk gezet, maar de ‘kerkmannen’ die haar films hadden bekeken natuurlijk niet..)
En een paaldans lerares (Allison Hudson) die een social media account wil starten om haar lessen te promoten, heeft een man die het haar verbied. Wanneer zij toch een account start, vraag hij de scheiding aan..
Ook mijn cursisten ervaren helaas vaak dit soort negatieve reacties uit hun omgeving dus ik was dankbaar dat dit ook aan bod kwam in deze Netflix documentaire. Want het niet allemaal rozengeur en empowerment.
Wat ik minder leuk vond aan Strip down, Rise up..
- De documentaire is wel HEEL Amerikaans. Zoals wanneer een vrouw deelt dat ze haar overleden echtgenoot mist en Sheila Kelley haar daarop aanmoedigt om te midden van de kring ‘het er sexy uit te dansen’.. Ook opmerkingen als: “This is not for sissies” en “It is a fight club for Women” vond ik nogal fout.
- Wat ik ook jammer vond is het gebrek aan DANS en het PLEZIER.
De focus ligt volledig op de persoonlijke (traumatische) verhalen van de cursisten, waardoor het allemaal wel erg zwaar wordt.
A little less talking and a bit more dancing, would be nice! ;-)
Maar waar Strip down, rise up volgens mij écht de fout in gaat..
Hoewel Burlesque en striptease mij persoonlijk ook heeft geholpen om trauma’s te verwerken, is dit niet iets wat ik vraag aan cursisten om te delen in les 1 (!).
In Strip down, Rise up leek het wel een vereiste om een trauma te hebben..
Van kanker tot seksueel misbruik en een overleden echtgenoot..
Werkelijk ELKE vrouw heeft een heftig verhaal en Sheila biedt paaldans als oplossing..
Een beetje te kort door de bocht als je het mij vraagt.
Amber, de enige dame die geen trauma deelt en zegt dat ze zich had ingeschreven omdat ze “gewoon wilde leren paaldansen”, stapt zelfs uit het programma en ik geef haar geen ongelijk.
Hoewel er wel een psychologe in de documentaire te zien is tijdens de opleiding voor S factor leraressen, vond ik het toch gevaarlijk hoe Sheila Kelly haar cursisten pusht om intieme/ traumatische ervaringen te delen. (in les één!
Ik hoop niet dat vrouwen door deze documentaire zich minder snel voor een burlesque of paaldans cursus inschrijven omdat ze bang zijn dat er verwacht wordt dat zij al hun trauma’s delen in de groep..
En ik hoop ook dat mensen beseffen dat hoewel striptease lessen helend kunnen zijn, ze GEEN vervanging voor professionele hulp zijn.
Ook tenenkrommend..
.. vond ik het stuk waar Sheila Kelly met één van haar S factor leraressen haar afvalplannen bespreekt.
Hiermee geeft Sheila aan dat je dus toch niet volledig empowered, sensueel en gelukkig kunt zijn zonder slank te zijn..
En ja hoor ook deze S factor lerares blijkt natuurlijk een seksueel trauma te hebben.
In plaats van haar te vragen of ze al hulp heeft gehad bij de verwerking van dat trauma zegt ze simpelweg ” Je gaat je leven niet langer door hun laten bepalen, he! ” en daarmee is de kous af en kan het afvallen beginnen.
Bodypositivity
Voor mij draait paaldans en burlesque om bodypositivity.
Om het recht om jouw sensualiteit vol plezier te mogen en kunnen uiten ondanks je maat, job, leeftijd of achtergrond.
En nee, ik leef niet in een droomwereld.
Wanneer je een groep vrouwen bij elkaar zet, kun je er vergif op innemen dat het binnen de kortste keren gaat over afvallen en het ‘ideale vrouwbeeld’
(Thanks patriarchy)
Cursisten vragen mij soms ook om dieet tips (en ik ben ook al vaak benaderd door bedrijven die mij verzoeken om dieet repen te gaan verkopen in mijn webshop en cursussen..) maar unlike Sheila Kelley zal ik hier altijd op antwoorden dat ik GEEN diëtiste ben en dat ik me in mijn cursussen wil richten op hoe geweldig ons lichaam is en niet op hoe het ‘mooier of slanker kan’ zijn.
Gemiste kans…
Wat ik tot slot vooral ontzettend jammer vind (understatement), is dat Sheila Kelly haar sensuele zussen niet eert die paaldans hebben uitgevonden en groot hebben gemaakt, zijnde seks werkers en stripsters.
Wanneer je zo’n groot platform hebt als haar (ze was zelfs bij Oprah), dan moet je dit platform gebruiken om mensen niet alleen te inspireren om jouw cursus te kopen, maar ook informeren over de historie van striptease en paaldans en mensen motiveren om positiever te kijken naar stripsters.
Het voelt nu als een documentaire die aandacht wil geven aan paaldans en seksualiteit, maar niet wil praten over WAAR deze seksuele dans vandaan komt.
Strip down, rise up negeert dit stigma door min of meer te zeggen: Gebruik paaldans als healing empowerment en dan is het helemaal ok.
Maar daarmee draagt het niets bij aan het doorbreken van het taboe, slut shaming en de ‘ male gaze’.
Ik ben zelf geen paaldanseres maar een striptease en burlesque danseres (die te lui is om in een paal te klimmen) en baal er altijd van wanneer paaldanseressen en leraressen voor het gemak lijken te ‘vergeten’ waar paaldans haar oorsprong vond.
Het waren strippers die paaldans ontwikkelden, de moves bedachten, die er een show van maakten, inclusief de platform heels die hierbij horen.
Strip down, rise up zegt min of meer: We verwijderen de male gaze omdat we het als work out doen. Maar daarmee ondermijn je het erotische deel van paaldans en los je het ‘male gaze’ probleem niet op.
Sterker nog, je neemt niet alleen afstand van de male gaze maar ook van stripsters en moedigt zo de vooroordelen en verdeeldheid alleen maar aan..:
‘Zij’ de foute, seksuele, mannen opwindende strippers en ‘wij’ de empowerde, fitte paaldans vrouwen die het als hobby doen.
Conclusie
Is het een must watch? Zeker!
Ik ben blij voor de groeiende aandacht voor deze prachtige dansstijl en ik hoop dat meer mensen zich hierin gaan verdiepen.
Maar houd bij het kijken van de documentaire in je achterhoofd dat hoewel striptease voor jou puur voor de leuk kan zijn, er grotere maatschappelijke problemen schuil gaan achter deze ’empowering workout’ en dat we dat niet over het hoofd mogen zien.
Gebruik deze documentaire als gespreksstarter voor een serieus gesprek over seks werk, striptease, seksuele trauma’s en de male gaze,
en trap niet in de ‘wij vs zij’ – val.
Want guess what: Wanneer jij stript, of het nu voor jezelf is of voor je eigen partner, dan ben je een stripper. En daar mag je trots op zijn!
Be a stripper and be proud of it. Verdiep je in de historie en SPEAK UP.
ZO help je mee het taboe te doorbreken.
Dankjewel.
Heb jij Strip down, Rise up al gezien?
Wat vond jij ervan?
Laat het mij hieronder zeker weten.
Liefs, Eliza Kama
